از کتابخانه ی ذهنم دفتر خاطراتم را بر می دارم

شروع به ورق زدن می کنم

و روزهای زندگیم را مرور می کنم

به صفحه هایی می رسم که سوخته است

به دقت می خوانم،بله خاطرات توست

روزهای سوخته من

می خواهم آن صفحه ها را از دفتر خاطراتم پاره کنم

اما چه فایده که ته برگ های آن بر روی دفتر خاطراتم می ماند

آرام دفتر خاطرات را می بندم

نگاهم به جلد آن می افتد

ردپایی بر روی آن به جا افتاده

ردپای توست که روزهای زندگی من را به زیر پا گذاشتی

و از روی آن ها گذشتی

رد پای تو به روی خاطرات من مانده است و با نگاهم آن را دنبال میکنم

افسوس می خورم،اما نمی دانم ... 

نمی دانم افسوس از رفتن توست یا عمر برباد رفته ی خودم

به انتظار باران می نشینم، که رد پا را باران می شوید

و یا راهی دیگر،

ردپای بازگشت تو پاک خواهد کرد ردپای رفتنت را...

زیر آسمان دلتنگی خانه ای دارم

که خورشیدش همیشه در حال غروب است

خانه ی من تک اتاق است وتمام لحظاتم را در آن اتاق می گذرانم

پنجره اش به روی انتظار باز می شود

و پرده هایش از جنس فاصله هاست

دیوار هایش به رنگ سیاه است و

نوای سکوت فضای خانه ام را پر کرده

 تنها همخانه و همسایه ام غم است

زنگ در خانه ام صدای افتادن اشک از چشم منتظر است،

هر چند که در خانه ام همیشه قفل است

وکلید خانه هم در دست اوست

می گذرانم روزها را با نگاه از پشت پنجره

و به  تماشای انتظارمی نشینم

تا او مرا از این قفس آزاد کند

که کلید خانه ام در دستان اوست

 و او فقط می تواند باز کند این در بسته را

امیدوارم که همانند رهگذری از کنار خانه ام رد نشود

نام خانه ی من تنهاییست