بیا که عاشقان رویت، بیا که محبان خویت ، بیا که مستان بویت، بیا که اسیران سلسله مویت همه در بند بلایند، تا کی کو به کو در میان خلق بدنبال چهره ای آشنا، بیا که منتظرانیم اگر می دانستم و می دانستیم پیمان الست را هرگز قالوا بلی نمی گفتیم، چه می دانستیم که یار اینچنین بازی کند، اینچنین طراری کند و رسم عیاری با عاشقان به پیش گیرد؛ نمی دانستیم که عشق از اول سرکش و خونین بود. در برش بنشسته بودیم چهره نمود به شکل تو بود، گفت که در خاکش پیدا کنید، ولی هر دم از کویی به کویی و هر وقت و زمانی در مکانی . زین رو دل من از عشق تو هر جایی شد، نصیحتش کردم که ای دل، هرزه و هر جایی نشو، ولی گفت کار عشق است گریز نتوانم. حرف من، حرف من نیست، حرف آنان است که میسوزند چو شمع که از عشق تو روشن کنند ویرانه ها که منتظرانت در کوخ هایند نه در کاخ ها که عاشقان همیشه فقیرند که عاشقان .......