بدرود رمضان! بدرود

به نام او که هر چه کردیم به چشم کرمش زیبا بود.

رمضان ، چه زیبا در محفلمان آشیان کرده بودی و چه مهربان با دل ما خو گرفته بودی .

فاخرترین گنجینه های عالم را بر دامانمان نهادی و نوشین ترین شهدهای جانبخش را بر کاممان نشاندی

و اینک که برق زمان جهید و صاحب حرم ، خوان کرم ، ناگشوده برچید و ضیافت نوربارمان به سر رسید ،

با تو بدرود می گوییم اما گرانباری جدائیت تاب از دلمان می برد .

رمضان چه آهسته و لطیف بر ما وزیدی و جانمان را در نرمای مهربانی هایت نوازش دادی و اینک چه سوزمندانه

از میان ما می گذری و نسیم عبورت از ساز وجودمان ناله برمی انگیزد و بر دلمان شراره می ریزد .

از آن روز که به استقبالت آمدیم و از آسمانها جستجویت کردیم و یافتیم ، نهال هلالت را در افق دلمان کاشتیم

و هر روز با اشک دیده و سوز دل پروراندیم و ماهتاب حضورت فراخنای جان و جهانمان را برافروخت .

اما چه زود زمین و آسمان پلک ها از پس هم نهادند و طراوت حضورت را از افق دلمان زدودند و ما را در

سوز و حسرت جدائیت نشاندند . 

 رمضان تو می روی و اکنون که نگاه اشکبار ما در امتداد جدایی تو جاری است ، نزدیک است با رفتنت ،

جان از وجودمان بیرون شود .

رمضان ! ای ماه عزیز ! ای ماه میهمانی خدا ! تو پای از میان ما برمی کشی و اندوه و هراس بر جانمان می نشانی .

تو می روی و ما را با سنگینی عهد و پیمانت تنها می گذاری ، تو می روی و نمی دانیم اندوهناک دوریت باشیم

یا هراسناک حفظ امانت حرمتت .

خداحافظ ای ماه مهمانی خدا ! ای ماه عزیز ! ای رمضان ! خداحافظ .....