دو نفر که همدیگر را خیلی دوست داشتند و یک لحظه نمی توانستند از هم جدا باشند،

با خواندن یک جمله معروف از هم جدا می شوند تا یکدیگر رو امتحان کنند و

هر کدام در انتظار دیگری همدیگر را نمی بینند.

چون هر دو به صورت اتفاقی و به جمله معروف ویلیام شکسپیر بر می خورند:

عشقت را رها کن، اگر خودش برگشت، مال تو است و اگر برنگشت از قبل هم مال تو نبوده

رسم زمونه :

تو چشم میذاری و من قایم میشم

و تو

به جای من یکی دیگرو پیدا میکنی

غم را بر او گزیده می باید کرد

وز چاه طمع بریده می باید کرد

خون دل من ریخته میخواهد یار

این کار مرا به دیده می باید کرد

                                                                            آبی که از این دیده چوخون می ریزد

                                                                             خون است بیا ببین که چون می ریزد

                                                                             پیداست که خون من چه برداشت کند

                                                                             دل می خورد و دیده برون می ریزد

                                              ای که دور از یاد منی

                                               با خبر باش دنیای منی

                                   شادیت،شادی من،غصه ات،غصه ی من

                                       قلب من خانه تو خانه ات قبله من

                                   هر غنچه که گل گشت      دگر غنچه نگردد ...

میگن آسمان هفت طبقه است . طبقه اول ناسوت ( این دنیا ) طبقه دوم لاهوت , طبقه سوم 

ملکوت , طبقه چهارم ... , طبقه پنجم ... طبقه ششم ... و طبقه هفتم جبروت .

طبقه اخر که جبروت هست فقط مال خداست . میگن فرشته هام اونجارو ندیدن . فقط حضرت

 محمد و حضرت مولانا اونجا رفتن .

من وقتی مردم رفتم اون دنیا یه راست منو بی هیچ چون و چرا و بی هیچ سئوال جوابی میبرن

آسمان هفتم . وقتی وارد میشم یه جای خیلی بزرگ و خیلی قشنگ و رویایی هست . همه جا

طلایی وهمه جا اینجوری دیلینگ دیلینگ برق میزنه . بعد خدا رو میبینم جلو روم رو یه تخت

سلطنتی بزرگ و خیلی قشنگ نشسته . خدا خیلی بزرگه ...

وقتی از در وارد میشم و خدا رو می بینم سرم رو میاندازم پائین . از خجالت . گناهی نکردم

که خجالت بکشم . فقط از بزرگیش و از اینکه منو افریده خجالت میکشم . از اینکه چقدر در

 مقابلش کوچیکم .

بعضی وقتام نگاهش میکنم . اونم به من نگاه می کنه . یه نگاه متفکرانه . نگاهی که توش هزار

 تا حرف هست . باز سرم رو میاندازم پائین . که بعد یهو صدام میکنه : الناز 

سرمو که بلند میکنم میبینم دستاشو باز کرده به طرفم ...

منم بدو بدو میدوم از تختش بالا میرم میپرم تو بغلش اونوقت های های میزنم زیر گریه .

خیلی دوسش دارم .