به همین سادگی رفتی
بی خداحافظ عزیزم
سهم تو شد روز تازه
سهم من اشک که بریزم
به همین سادگی کم شد
عمر گلبوته تو دستم
گله از تو نیست میدونم
خودم اینو از تو خواستم
به جون ستاره هامون
تو عزیزتر از چشامی
هر جا هستی خوب و خوش باش
تا ابد بغض صدامی
تو رو محض لحظه هامون
نشه باورت یه وقتی
که دوست ندارم اینو
به خدا گفتم به سختی
من اگه دوست نداشتم
پای غم هات نمی موندم
واست این همه ترانه
از ته دل نمی خوندم
اگه گفتم برو خوبم
واسه این بود که می دیدم
داری آب می شی ، می میری
اینو از همه شنیدم
دارم از دوریت می میرم ؛
تا کنار من نسوزی
از دلم نمی ری عمرم
نفسامی که هنوزی
تو رو محض خیره هامون
که نفس نفس خدا شد
از همون لحظه که رفتی
روحم از تنم جدا شد
تو که تنها نمی مونی
من تنها رو دعا کن
خاطراتمو نگه دار
اما دستامو رها کن

مرسی از همه ی دوستانی که با من همدردی کردن

به کی بگم که دوریت... خواب شبامو برده..

همین روزاست بهت بگن...چشم انتظارت مرده.....

به کی بگم غم تو ... حسابی داغونم کرد...

غصه دوری از تو ....خسته و حیرونم کرد...

 دلم برات چه تنگه... دنیا دلش چه سنگه...

میدونه خیلی خستم.. میخواد با من بجنگه

شنبه روز بدی بود

                       روز بی حوصلگی،وقت خوبی که می شد

                                                                             غزل تازه بگی

ظهر یکشنبه من،جدول نیمه تموم

                                           همه خونه هاش سیاه

                                           روی خونه جغد شوم

صفحه کهنه یادداشت های من گفت دوشنبه روز میلاد منه

                                       اما شعر تو میگه که چشم من تو نخ ابر که بارون بزنه

                                      آخ اگه بارون بزنه

                                      آخ اگه بارون بزنه

غروب سه شنبه خاکستری بود

همه انگار نـُک کوه رفته بودن

                                    به خودم هی زدم از اینجا برو

عصر چهارشنبه من

                        عصر خوشبختی من

                       فصل گندیدن من

روز پنج شنبه اومد

                       مثل سقاهک پیر

                      رو نوکش یه چیکه آب

                     گفت به من

بگیر،بگیر

جمعه حرف تازه ای برام نداشت

                               هر چی بود بیشتر از اینها گفته بود

رفت و چشمانم را برایش خانه کردم بر نگشت

دعاها از دل دیوانه کردم بر نگشت

شنیدم زاهدی می گفت کو افسانه است

در وفایش خویش را افسانه کردم بر نگشت

زلفهایش را که روزی می ربود از من قرار

تا سحر گاهان برایش شانه کردم بر نگشت

تا در آن غربت نسوزد از غم بی همدمی

تار و پودم را برایش پروانه کردم بر نگشت

این من مسجد نشین عاشق سجاده را

مدتی هم ساکن میخانه کردم بر نگشت

تا درون راه اویم با کسم یک کار نیست

خویشتن را با کسان بیگانه کردم بر نگشت

عاقبت هم در امید اینکه بر می گردد او

عالمی را از غمش ویرانه کردم بر نگشت

نوشته های دیگران ()