سوگند به کتابهایی که در قفسه کهنه کتابخانه ام بمن نگاه میکنند.

سوگند به اخرین برگی که از شاخه درخت انجیر بر زمین می افتد.

سوگند به زمانیکه نامت را با شاتوتها نوبر کردم.

سوگند به ابرهایی که بالای سر نارنجستانها زندگی می کنند.

سوگند به زمزمه های که زندانی اند.

دلم برای عطری که هر بامداد در دست تو متولد میشود ، تنگ شده

است.

سوگند به واژه هایی که کبوتر وار بسوی تو پر میکشند.

سوگند به دفترهایی که برگی برای نامه نوشتن بمن هدیه میدهند.

سوگند به چراغ ارغوانی که در خانه تو سوسو میزند.

سوگند به نسیمهایی که از شبیه مجهول آغاز میشوند و بدامن تو میرسند.

دلم برای کودکیهای دریا تنگ شده است.

سوگند به صدای پرندها در وقت عبور ،

سوگند به ابرهای که طعم عسل دارند،

سوگند به گلهای سرخی که زیر باران میرقصند،

بر سینه آسمان با همه ستاره هایش دست رد میزنم،

به مرغهای بهشتی نیم نگاهی هم نمی اندازم،

جواب سلام اهوان را نمیدهم،

بشرطیکه تو در کنارم باشی.

تو میتوانی خورشید را کنار ایینه ام بنشانی و برایم از بهار و زمستان و

 تابستان جامه ای بدوزی،

تو میتوانی دلتنگیهای مرا در چشمه ای نزدیک بشویی.

تو از خون قرمزتری و از اسمان هم اب تری و هیچ گاه ابری نمیشوی

در کنارم بمان تا همواره از عشق بخوانم و از غزلهایم برای تو خانه

ای بسازم.