هنوز خیلی بچه بود

ولی دوست نداشت به کسی وابسته باشه.

درسشو خوب می خوند تا بتونه بعدا تدریس کنه...به نظرش از کارهای دیگه براش مناسبتر بود,چرا که شانزده سال بیشتر نداشت.

خانوادش چیزی براش کم نذاشته بودن...چه از نظر مالی و چه از نظر روحی کاملا تامین بود.

می گفت:دوست ندارم به کسی وابسته باشم...چه مالی و چه احساسی... از ۴ سال پیشم این تصمیم و گرفتم...نمی خوام همیشه معتل یکی باشم...می خوام زندگیم و خودم بسازم...اگه پسر بودم محدودیت نداشتم...اما حالا هم تلاش خودم و می کنم.

فکر همه جاشو کرده بود...کلا آدم ولخرجی نبود.یه حساب تو بانک باز کرده بود تا بتونه به موقع یه آپارتمان کوچولو برای خودش جور کنه.

فعلا موضوع رو به مادرش و دو تا دوستاش گفته بود که اونا هم برخورد خوبی باهاش نداشتن.

مامانش چپ چپ نگاش کرده و گفته:مگه چیزی برات کم گذاشتیم؟اینقدر ماها بدیم که می خوای از دستمون خلاص شی؟

-نه ماماااااان!!!این چه حرفیه!شماها بهترین مامان بابای دنیا هستین...فقط می خوام مستقل باشم...یادته وقتی ۱۰ سالم بود می رفتیم خوراکی بخریم می گفتم خودم می خوام پول بدم؟پولام و جمع می کردم که با پول خودم چیز بخرم!

دوستشم گفته بود:دختر دیوونه شدی؟؟؟یعنی چی؟واسه چی می خوای جدا زندگی کنی؟

اون یکی هم که گفته بود:خوب ببین این کار درست نیست...تو یه دختری...تا وقتی خونه ی بابات هستی خرجت با اونه و بعد ازدواج هم با همسرت!

ولی اون از همین بدش میومد...از اینکه خرجشو یکی بده...و بیشتر از همه از پسرا بدش میومد...تا حلا با پسری دوست نشده بود...ولی دورادور اخلاقشون رو می دونست...می گفت:همشون بد نیستن ولی من بازم ازشون خوشم نمیاد...من که شانس ندارم

تا حالا به نصیحتا گوش کرده بود ولی نذاشته بود کسی براش تصمیم بگیره...از بچگیش اینجوری بود...نه اینکه یه دنده یا لوس باشه...یه جوری حرفاش درست بود...نه همیشه ولی اکثرا پیروز می شد...اینبار هم تصمیمشو گرفته بود...تا حالا برای چیزایی که می خواست تلاش کرده بود و نتیجه گرفته بود!

سنش کم بود...جامعه خطرناک بود...دلا شیشه ای نبود...اما...

توکلش از همه ی بدی ها قوی تر بود...بازم خدا یارش بود!

نوشته های دیگران ()