پرواز تا امید - درددلهای دخترتنها

درددلهای دخترتنها

پرواز تا امید سه شنبه 86/5/23 ساعت 12:14 عصر

سرزمینی بود در دوردست ... ناامیدی در آنجا دروغ بود واگر می دانستند که در آنجا گل یاسی روییده باورش نمی کردند... آنجا را دوست داشت هرروز به آنجا می رفت اما امیدوار...ولی امان از زمانی که برمی گشت ،دلش می خواست این سرزمین برای همه باشد ... زمانی که به آنجا رسید چشمانش از زمانی که ابرهای ناامیدی آسمانش را بارانی کرده بودند ، گل سرخی شده بود که همه می فهمیدند ولی باز باید ناامیدی اش را پنهان می کرد واین دروغ سرزمین بود... مردمان سرزمین دستش را خواندند ،خواستند او را بیرون کنند ،پادشاه سرزمین آمد وفرمود: نا امیدی زندانی است که تورا از خواستن وامی نهد در حالی که من پادشاه سرزمین توام ...مهربانم ،حتی بیش از آنچه تصورش را کنی ... من از تو می خواهم که بخواهی تا به تو عطا کنم ،پس اگر خودت را درونت زندانی کنی تا به آخر قصه در عذابی ... همه منتظر بودند واو همچنان به پادشاه سرزمینش نگاه می کرد،تا اینکه شیشه نازک بغضش شکست وشبنم گل های سرخ چشمش برزمین افتادند ... دلش آرام شده بود... قرآن را بوسید واز سرزمین عشق بیرون آمد ،تعجب می کرد چرا که این بار دیگر حتی بیرون سرزمین عشق هم امیدوار بود ...

خدایا ،تو مهربانترینی نسبت به ما وما ناشکران درگه تو... پس تورا به این مهربانیت که جاوید است وناتمام ،ما را از درگاه پر از مهرت ناامید بازمگردان تا درسیاه چاله ناامیدی فنا شویم...

آمین یا رب العالمین

مرگ

خواب سبزی است

اگر نیک برایش بسرایی از عشق

آخر ،این دفتر بودن به کجا می بردت؟!...

اگر امشب

به نوایی ،توبخوابی،آرام

چه کسی خواب تورا می شکند؟!...

درپس پرده

چه رازی است که تورا می خواند؟!...

شیشه عمرتوگرپرگردد

خوابت امشب

به سرایی که تو آنجا بودی می بردت

روشنی مال کسی است

که از این خواب به نیکی برخاست

سایه ننگ بدی مال کسی است

که تماشاگه دنیا، به یغما بردش...

سایه ای برسرتوست، تا پایان

مرگ سبز است

نه فراری ،نه گریزی باید...

باید این لحظه تو خود نورشوی تاکه خوابت بشود سبزترین...

چرا اشکم نمی ریزد »

خداوندا، چرا اشکم نمی ریزد؟

چرا این دانه های شاهد من

چرا این قطره های دیدة من

زشرم کرده های من نمی ریزد؟

خداوندا، چرا اشکم نمی ریزد؟

چرا باران عذر من نمی آید؟

چرا طوفان از این دیده نمیگیرد؟

چرا قربانی خجلت نمی آید نمی آید؟

خداوندا چرا آن آتشی کومن بدستم

ز اعمال بد و در حال غفلت

بپا کردم، به آب دیده ام خاموش ناید؟

چرا زخم دل رنجور من آرام ناید ؟

بیا باران، بیا ای آب چشم من

که وقت دادن گل زین گلستان است

چرا این دل همانند کویری خشک و بی بتر

بسوزد در غم یک شاخه گل ؟

خداوندا چرا اشکــــم نمــــی ریــــــزد؟

چرا خون فراوان زین دو دیده ام نمی ریزد؟

چرا این آب دیده، آتش دوزخ نمی بلعد؟

چرا این آب توبه، زین دیده ام نمی ریزد؟

ندانستم، ندانستم که کار دیدة تنها نباشد

زدست و دیده و دل، گوش و هم پــــا

بیاید جملگی با هم بگریند، خون بگریند

و شاید هم به خون، با هم بگرینــــــد.

نوشته شده توسط: ساریناسادات به یادخواهرم النازسادات

نوشته های دیگران ()

ِْلیست کل یادداشت های این وبلاگ

سلام
چهل شب
بعضى وقتا
[عناوین آرشیوشده]

خانه
مدیریت
پست الکترونیک
شناسنامه
RSS

:: کل بازدیدها ::
249998

:: بازدیدهای امروز ::
29

:: بازدیدهای دیروز ::
40

:: درباره من ::

ساریناسادات به یادخواهرم النازسادات
تقدیم به تمامی آنانی که هنوزهم تکه ای از آسمان در چشــمانشان جرعـه ای از دریا در دستانشان و تجسمی زیبا از خاطره ایثار گلهای سرخ در معبد ارغوانی دلهــایشان به یادگارمانده است نخستین چکه ناودان بلند یک احساس را درقالب کلامی از جنس تنفس باغچه های معصـوم یاس به روی حجم سپیـــد یک وبلاگ می ریزم و آن را با لهجه همه پروانه صفتهای این گیتـی بی انتهابه آستان نیلوفری تمامی دلهای زلال هدیه می کنم. درپناه خالق نیلوفرهامهربان وشکیبابمانید. چند خطیست از نوشته های دل تنهای من برای تو دل سپرده اینه رسم روزگار دارم میرم از این دیار چی میمونه یادگار دو سه خطی از بهار

:: لینک به وبلاگ ::

درددلهای دخترتنها