هر بار خدا می گفت : از قطره تا دریا راهی ست طولانی

راهی از رنج و عشق و صبوری

 هر قطره را لیاقت دریا نیست .

قطره عبور کرد و گذشت . قطره پشت سر گذاشت .

قطره ایستاد و منجمد شد .قطره روان شدو راه افتاد.

  قطره از دست داد و به آسمان رفت .

و هر بار چیزی از رنج و عشق و صبوری آموخت .

 تا روزی که خدا گفت : امروز روز توست ، روز  دریا شدن.

خدا قطره را به دریا رساند.قطره طعم دریا را چشید ، طعم دریا شدن را . اما ...

روزی قطره به خدا گفت : از دریا بزرگتر،آیا از دریا بزرگتر هم هست ؟

خدا گفت : هست .

 قطره گفت : پس من ان را میخواهم ،بزرگترین را ، بی نهایت را .

خدا قطره را برداشت و در قلب آدم گذاشت و گفت : اینجا بی نهایت است .

آدم عاشق بود ... دنبال کلمه ایی می گشت تا عشق را توی آن بریزد .

 اما هیچ کلمه ایی توان سنگینی عشق را نداشت .

آدم همه عشقش را توی یک قطره ریخت . قطره از قلب عاشق عبور کرد .

 و وقتی که قطره از چشم عاشق چکید ...

خدا گفت : حالا تو بی نهایتی . چون که عکس من در اشک عاشق است ...

نوشته های دیگران ()