میلاد با سعادت

 دومین اختر آسمان امامت و  ولایت سبط اکبر- پور حیدر- کریم اهل بیت

امام حسن مجتبی ع به همه رهروان راهش و

بر عاشقان امامت و ولایت تهنیت و مبارک باد                

پیشواى دوم جهان تشیع که نخستین میوه پیوند فرخنده على (ع) با دختر گرامى پیامبر اسلام (ص) بود، در نیمه ماه رمضان سال سوم هجرت در شهر مدینه دیده به جهان گشود.(1)

حسن بن على (ع) از دوران جد بزرگوارش چند سال بیشتر درک نکرد زیرا او تقریباً هفت سال بیش نداشت که پیامبر اسلام بدرود زندگى گفت.                                                              

پس از درگذشت پیامبر (ص) تقریبا سى سال در کنار پدرش امیر مومنان (ع) قرار داشت و پس از شهادت على (ع) (در سال 40 هجرى) به مدت 10 سال امامت امت را به عهده داشت و در سال 50 هجرى با توطئه معاویه بر اثر مسمومیت در سن 48 سالگى به درجه شهادت رسید.

شناخت مختصرى از زندگانى امام حسن(ع)

فریادرس محرومان

در آیین اسلام، ثروتمندان، مسئولیت سنگینى در برابر مستمندان و تهیدستان اجتماع به عهده دارند و به حکم پیوندهاى عمیق معنوى و رشته‏ هاى برادرى دینى که در میان مسلمانان بر قرار است، باید همواره در تأمین نیازمندیهاى محرومان اجتماع کوشا باشند. پیامبر اسلام (ص) و پیشوایان دینى ما، نه تنها سفارشهاى مؤکدى در این زمینه نموده‏ اند، بلکه هر کدام در عصر خود، نمونه برجسته‏ اى از انساندوستى و ضعیف نوازى به شمار می رفتند.                

پیشواى دوم، نه تنها از نظر علم، تقوى، زهد و عبادت، مقامى برگزیده و ممتاز داشت، بلکه از لحاظ بذل و بخشش و دستگیرى از بیچارگان و درماندگان نیز در عصر خود زبانزد خاص و عام بود. وجود گرامى آن حضرت آرام بخش دلهاى دردمند، پناهگاه مستمندان و تهیدستان، و نقطه امید درماندگان بود. هیچ فقیرى از در خانه آن حضرت دست خالى برنمى گشت. هیچ آزرده دلى شرح پریشانى خود را نزد آن بزرگوار بازگو نمی ‏کرد، جز آنکه مرهمى بر دل آزرده او نهاده می ‏شد. گاه پیش از آنکه مستمندى اظهار احتیاج کند و عرق شرم بریزد، احتیاج او را برطرف می ‏ساخت و اجازه نمی ‏داد رنج و مذلت سؤال را بر خود هموار سازد!                                                                       

«سیوطى» در تاریخ خود می ‏نویسد: «حسن بن على» داراى امتیازات اخلاقى و فضائل انسانى فراوان بود، او شخصیتى بزرگوار، بردبار، باوقار، متین، سخى و بخشنده، و مورد ستایش مردم بود.(2)

نوشته های دیگران ()

نوشته های دیگران ()

مردی به پیش ارایشگری رفت....در هنگام کوتاه کردن مو...ارایشگر می گفت خدا وجود ندارد....اگر خدا بود مردم کنار خیابان از گرسنگی جان نمی دادند...این همه سختی و اوارگی نبود ...اگر خدا بود.دیگر این همه سختی و مرگ نبود...مرد که حوصله ی جر و بحث نداشت بدون حرفی از ارایشگاه بیرون امد ...در راه مردی را دید که ریش های بلند و موهای کثیفی داشت....به سرعت به پیش ارایشگر بازگشت و گفت من می گویم ارایشگر ها هم وجود ندارند....مرد ارایشگر با بهت فراوان گفت من همین الان موهای تو را کوتاه کردم ...ارایشگر ها وجود دارند ...ما هستیم...اما مرد قبول نمی کرد ...ان مرد گفت اگر ارایشگر ها بودند دیگر گسی با موهای بلند و کثیف در خیابان راه نمی رفت ...پس ارایشگر ها وجود ندارند...ارایشگر گفت : برای این است که انها به ما مراجعه نمی کنند و پیش ارایشگر نمی روند...مرد گفت...همین!خدا هم همین است ...خدا هست اما این بنده ها هستند که به درگاه او نمی روند!

نویسنده سارینا سادات

                    برای شادی روح خواهرم(ف ص)             

نوشته های دیگران ()

                                                                 

 

فرشته ای پیش خدا رفت و گفت: خدایا اجازه می خواهم و مهلتی کوتاه. میخواهم زمین را ازنزدیک ببینم..
دلم بی تاب تجربه ای زمینی است.              
خدا درخواست فرشته را پذیرفت.
فرشته گفت تا باز گردم بالهایم را اینجا می گذارم. این بالها در زمین چندان به کار من نمی آید.
خداوند بالهای فرشته را بر روی پشته ای از بالهای دیگر گذاشت و گفت:              

بالهایت رابه امانت نگه می دارم اما بترس که زمین اسیرت نکند زیرا که خاک زمینم دامنگیر است.
فرشته گفت باز میگردم.حتما باز می گردم.
این قولی ست که فرشته به خدا می دهد...

فرشته به زمین آمد و از دیدن آن همه فرشته ی بی بال تعجب کرد.              
او هر که را می دید به یاد می آورد.زیرا او را قبلا در بهشت دیده بود.
اما نمی فهمید چرا این فرشته هابرای پس گرفتن بال هایشان به بهشت بر نمی گردند.
روزها گذشت و با گذشت هر روز فرشته چیزی را از یاد برد.
و روزی رسید که فرشته دیگر چیزی از آن گذشته ی دور و زیبا به یاد نمی آورد.
نه بالش را و نه قولش را...
              
فرشته فراموش کرد.فرشته در زمین ماند.

فرشته هرگز به بهشت بر نگشت...


              
فرشته تصمیمش را گرفته بود

 

فرشته ای پیش خدا رفت و گفت: خدایا اجازه می خواهم و مهلتی کوتاه. میخواهم زمین را ازنزدیک ببینم..
دلم بی تاب تجربه ای زمینی است.
خدا درخواست فرشته را پذیرفت.
فرشته گفت تا باز گردم بالهایم را اینجا می گذارم. این بالها در زمین چندان به کار من نمی آید.
خداوند بالهای فرشته را بر روی پشته ای از بالهای دیگر گذاشت و گفت:              
              
بالهایت رابه امانت نگه می دارم اما بترس که زمین اسیرت نکند زیرا که خاک زمینم دامنگیر است.
فرشته گفت باز میگردم.حتما باز می گردم.
این قولی ست که فرشته به خدا می دهد...

فرشته به زمین آمد و از دیدن آن همه فرشته ی بی بال تعجب کرد.              
او هر که را می دید به یاد می آورد.زیرا او را قبلا در بهشت دیده بود.
اما نمی فهمید چرا این فرشته هابرای پس گرفتن بال هایشان به بهشت بر نمی گردند.
روزها گذشت و با گذشت هر روز فرشته چیزی را از یاد برد.
و روزی رسید که فرشته دیگر چیزی از آن گذشته ی دور و زیبا به یاد نمی آورد.
نه بالش را و نه قولش را...

فرشته فراموش کرد.فرشته در زمین ماند.

فرشته هرگز به بهشت بر نگشت...              



فرشته تصمیمش را گرفته بود

 

                                                                                                          

 

پیاده روی درازی بود، تپه بلندی بود، آفتاب تندی بود، عرق می ریختند و به شدت تشنه بودند. در یک پیچ جاده دروازه ی تمام مرمر  عظیمی دیدند که به میدانی با سنگفرش طلا باز می شد، و در وسط آن چشمه ای بود که آب زلالی از آن جاری بود. رهگذر رو به نگهبان دروازه کرد:

- روز به خیر

نگهبان پاسخ داد:  روز به خیر

- اینجا کجاست که اینقدر قشنگ است؟              

- اینجا بهشت است.

- چه خوب که به بهشت رسیدیم ، خیلی تشنه ایم.

نگهبان به چشمه اشاره کرد و گفت: " می توانید وارد شوید و هرچه دلتان می خواهد آب بنوشید

- اسب و سگ هم تشنه اند.              

نگهبان گفت: واقعا متاسفم. ورود جانوران به این جا ممنوع است.

مرد خیلی ناامید شد، چون خیلی تشنه بود، اما حاضر نبود تنهایی آب بنوشد؛ از نگهبان تشکر کرد و به راهش ادامه داد. پس از اینکه مدت درازی از تپه بالا رفتند، به مزرعه ای رسیدند. راه ورود به این مزرعه، دروازه ای قدیمی بود که به یک جاده خاکی با درختانی  در دو طرفش باز می شد. مردی در زیر سایه ی درخت ها دراز کشیده بود و صورتش را با کلاهی پوشانده بود، احتمالا خوابیده بود ..

مسافر گفت: روز به خیر              

مرد با سرش جواب داد.

- ما خیلی تشنه هستیم، من ، اسبم و سگم.

مرد به جایی اشاره کرد و گفت: میان آن سنگ ها چشمه ای است. می توانید هر قدری که می خواهید بنوشید.

مرد ، اسب و سگ به کنار چشمه رفتند و تشنگی شان را فرو نشاندند.

مسافر برگشت تا از مرد تشکر کند. مرد گفت: هروقت دوست داشتید برگردید

- فقط می خواهم بدانم نام اینجا چیست؟              

- بهشت

- بهشت؟ اما نگهبان دروازه ی مرمری هم گفت آن جا بهشت است!

- آنجا بهشت نیست. دوزخ است.

مسافر حیران ماند: باید جلو دیگران را بگیرید تا از نام شما استفاده نکنند! این اطلاعات غلط می تواند باعث سردرگمی زیادی بشود!

- کاملا برعکس؛ در حقیقت لطف بزرگی به ما می کنند.               

  

چون تمام آن هایی که حاضرند بهترین دوستان شان را ترک کنند، همان جا می مانند ... 

 

                            

 

نویسنده سارینا سادات

 برای               شادی               النازم               (ف ص)              

نوشته های دیگران ()

نوشته های دیگران ()

نوشته های دیگران ()

یکی گفت برو واسه کبوترش دونه بریز

دلم را ریختم واسه کبوترت نیومدی

***

امروز همون حس روز خاکسپاریت را داشتم یکی از خاطراتت برام زنده شد وقتی رفتم تو حیاط و کبوترت را دیدم اشکام سرازیر شدن وقتی نگام به عزیزافتاد که گوشه حیاط به دیوار تکیه کرده و بغض گلوش را گرفته و اشک تو چشاش جمع شده نتونستم جلو خودم را بگیرم نمیدونی چه طور به کبوترت خیره شده بود تا حالا ندیده بودم عزیز کبوتر بازی کنه اما از روزی که تو رفتی مدام این کبوتر را بیرون میاره و میشنه بهش نگاه میکنه نمیدونم شاید با دیدن اون یاد تو و خاطراتت براش زنده میشه وقتی اون کبوتر را دیدم که چه طور تو اب بالا و پایین میپرید یاد تو افتادم  باهاشون که بازی میکردی صدای خنده هات تمام خونه را پر میکرد هیچ وقت روزی را که مامانم نمیذاشت کبوتر ببریم خونه یادم نمیره تو با کلی خواهش رضایتش را گرفتی النازتو نیستی اما  کبوتر ت را یادگار گذاشتی

میخواستم کبوتر ت را با پر کشیدن خودت پرش بدم اما  عمو نذاشت و گفت این اخرین یادگاریاته و تا حالا هم درست مثل خودت ازشون نگهداری میکنه

تو رفتی اما بدون یادت و اسمت همیشه با ما و توی حرفهامون کبوترت پر میکشه تا اوج اسمون میره اما هر کجا بره بازاخرش به خونه مون بر میگرده اما تو پر کشیدی رفتی تا اوج درست مثل کبوترت اما هیچ وقت به خونه مون بر نگشتی

نویسنده سارینا سادات)

نوشته های دیگران ()