نظر ...نظر بابا نظر...نظر بابا نظر...نظرشمادوست عزیزبرای من خیلی باارزش هست                                                                                                                                                

صدای زیبایت به آتشم میکشاند وقتی از مرگ برایم لالایی میخوانی .تو میخوانی و من از ترس به خواب رفتن به خواب ابدی رفتن تا صبح بیدار میمانم . و چه خوب است که تو برایم از مرگ میخوانی، نازنین.من تا صبح بیدار میمانم و غرق لذت تو را به تماشا نشستن میشوم.مبهوت و سرگردان در عطر نفسهایت پرواز میکنم و حیران از آرامش معصومانه ات میشوم، زیبای من.صبح شده نازنینم و خورشید بی شرم از حضور من چه بی حساب دستان نوازشگرش را بر زیبایی صورتت میکشد.برخیز ....برخیز که صبح شده...برخیز که تمام شب محروم بودم از شنیدن خنده های مستانه ات که همچو شراب هفت ساله شیراز می برد عقل و هوش را.نازنینم پس چرا چشمهای زیبایت را باز نمیکنی ...برخیز به احترام تمنای من برخیز....قلب کوچکم لحظه ای بی تو بودن را تاب نمی آورد .مگر نمیگویی چشمانم التماس تو را دیدن را دارد پس چرا برنمی خیزی...پس چرا چشمهای قشنگت را باز نمیکنی ..می ترسم ...دیشب برایم از مرگ میخواندی و من از خواب ابدی ترسیده ام....اگر تو به خوابی ابدی...نه...بیدارت میکنم...اما نه شاید خوابی شبانه باشد... بیدارت نمیکنم...ولی اگر حالا که از همیشه خفتن میخواندی ابدی خفته باشی چه...برخیز دیگر..من چه کنم؟اصلا من هم میخوابم و آسمان را قسم میدهم به شهاب دیشب فرو افتاده که اگر خوابت ابدی است خواب من هم ابدی شود و من به خواب میروم در اغوش امن تو... تو اما بیدار شوی و بیندیشی چه راحت آرمیده تمام شب را و بیندیشی این هموست که قسم میداد مرا به عاشقانه بودن بوسه هایش که شب تا صبح را به تماشایت خواهم نشست و به خود قول دهی که زمزمه های عاشقانه امشب را هم با از مرگ خواندن عطراگین می کنم تا همینقدر ارام بخوابی .دوباره شب برایم از مرگ بخوانی و من تو را خواب کنم که به تماشایت بنشینم و صبح گاه از ترس بی تو زیستن به خواب روم و وقتی تو بیدار می شوی باز مرا خواب بیابی و تو هیچ گاه نفهمی که قسم به عاشقانه بودن بوسه هایم بر لبهایت همه عمر هر شب را تا صبح به تماشای تو نشسته ام

نوشته های دیگران ()

به کویت با دل شاد آمدم با چشم تر رفتم

به دل امید درمان داشتم درمانده تر رفتم

تو کوته دستی ام می خواستی ورنه من مسکین

به راه عشق اگر از پا درافتادم به سر رفتم

نیامد دامن وصلت به دستم هر چه کوشیدم

زکویت عاقبت با دامنی خون جگر رفتم

حریفان هر یک آوردند از سودای خود سودی

زیان آورده من بودم که دنبال هنر رفتم

ندانستم که تو کی آمدی ای دوست کی رفتی

به من تا مژده آوردند من از خود به در رفتم

مرا آزردی و گفتم که خواهم رفت از کویت

بلی رفتم ولی هر جا که رفتم در بدر رفتم

به پایت ریختم اشکی و رفتم در گذر از من

از این ره بر نمی گردم که چون شمع سحر رفتم

تو رشک آفتابی کی به دست سایه می آیی

دریغا آخر از کوی تو با غم همسفر رفتم

قصه ی غصه ی من

قصه ی عاشقی لیلی و مجنون ها نیست

قصه از بودن و رفتن ها نیست

قصه ی بی کسی و دشنه ی یاران هم نیست

قصه ی غصه ی من...

قصه ی غصه ی من...

نه بماند

قصه ی غصه ی من گفتنی نیست

مهربونی کن نرو

تنهام نذار ، تنها نرو

بی تو می میرم نرو

مهربونی کن نرو

تا تو زبون تر می کنی

میگی ولی قهر می کنی

حال منه دیوونتو

از پیش بدتر می کنی

نرو ، نرو

مهربونی کن نرو

از عشق تو دم می زنم

دنیا رو بر هم می زنم

مهر دل دیوونمو

بر فرق عالم می زنم

از عشق تو دق می کنم

مد اسم عاشق می کنم

من کار عاشق پیشگی

جای شقایق می کنم

من از همه عاشق ترم

از حال مجنون بدترم

سر تا سر این قصه ها

از خسرو و شیرین سرم

از زندگیم بیرون نرو

از قلب این مجنون نرو

بی تو می میرم

بی تو می میرم نرو

مهربونی کن نرو

چه بگویم از قلب غمگینم که دردها دارد امشب

چه بگویم از چشم گریانم که اشکها دارد امشب

از تو و عشق تو من چه بگویم ای تنها امیدم

چه بگویم از دل پر خونم که ناله ها دارد امشب

چه در خواب و چه در رویا ، تموم هستی و دنیا

چه بگویم از شمع تاریکم که سوزها دارد امشب

نوشته های دیگران ()

نوشته های دیگران ()

نوشته های دیگران ()

امشب در سر شوری دارم   

امشب در دل نوری دارم

باز امشب در اوج آسمانم

باشد رازی با ستارگانم   

امشب یک سر شوق و شورم

از این عالم گویی دورم

از شادی پر گیرم که رسم به فلک   

سرود هستی خوانم در بر حور و ملک

در آسمان ها غوغا فکنم

سبو بریزم ساغر شکنم

امشب یک سر شوق و شورم   

از این عالم گویی دورم

با ماه و پروین سخنی گویم

وز روی مه خود اثری جویم   

جان یابم زین شب ها

می کاهم از غم ها

ماه و زهره را به طرب آرم   

از خود بی خبرم ز شعف دارم

نغمه ای بر لب ها

نغمه ای بر لب ها   

امشب یک سر شوق و شورم

از این عالم گویی دورم

امشب در سر شوری دارم   

امشب در دل نوری دارم

باز امشب در اوج آسمانم

باشد رازی با ستارگانم   

امشب یک سر شوق و شورم

از این عالم گویی دورم

نوشته های دیگران ()

بالاخره شب آرزوها هم اومد و رفت!

اما ببینیم چی آرزو کردیم و از بین آرزوها کدوم یکی تو همین دنیا نصیبمون میشه.

دیشب رفتم حرم. جای همتون سبز. خیلی خوب بود.

نشستم جلوی ضریح و تا تونستم درد دل کردم. ( واقعا اگه ما اینجور جاها رو نداشتیم، چیکار می کردیم؟ مخصوصا وقتای ناراحتی و دلگرفتگی)

هیچ دعایی هم نخوندم. فقط داشتم با اشک و حرف دل، و طبق معمول با زبان بی زبانی با خانم حرف میزدم. ( چه خوش است راز گفتن به زبان بی زبانی!)

یه خانواده پاکستانی هم بودند که میخواستند از ضریح عکس بگیرند. خادمای حرم، دور و برشون جمع شده بودند و میخواستند هر طور شده اونها رو متوجه کنند که عکسبرداری ممنوعه!

اما هیچ کدوم نتونستند. یعنی هیچ کس نمی تونست با زبون اونها باهاشون صحبت کنه!!

ولی همین خانواده پاکستانی وایساده بودند جلوی ضریح و زیر لب صحبت می کردند.

یه خانوم دیگه بود داشت به زبون ترکی باخانم حرف میزد.

برام جالب بود. گفتم:خانم! شما زبون همه اینها رو متوجه میشید. از هر شهر و دیاری که باشند. اما نمیدونم زبون منو هم متوجه میشید؟؟

اما نه! شما باب الحوائج هستین. مگه میشه زبون کسی که حاجت به درگاهتون آورده رو متوجه نشین. هر چقدر هم که گناهکار باشه.

دنبال آرزو می گشتم. نمیدونستم بهخانم چی بگم. اما یه آرزویی که بدجوری دلمو میسوزونه، خودشو بیشتر از بقیه نشون میداد. آره. درسته ظهور امام مهربونمون.

گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم

چه بگویم همه غمها برود چون تو بیایی

اما...اما هر چی فکر کردم دیدم نه. این دعا رو نگم بهتره.

آخه اگه الان مولای مهربونمون بیاد و منم اینجوری غرق گناه باشم، خیلی زشته. فقط باید خجالت بکشم. روم نشد برا فرج دعا کنم.  

جلوم یه پسر کوچولو نشسته بود که شاید پنج شش ساله بود. داشت گریه می کرد.نه ازون گریه ها که برای توپ و عروسک می کنندا. به ضریح نگاه می کرد و زیر لب حرف میزد و ساکت و آروم اشک می ریخت.

خیلی حسودیم شد. گفتم کاشکی من جای تو بودم. اونوقت با خیال راحت برا ظهور دعا می کردم.

الهم عجل لولیک الفرج

موج اگر میدانست که ساحل هیچ گاه دستهایش را نمی گیرد، نفس نفس نمی زد!

نوشته های دیگران ()

راستش هر جا رفتم نتونستم درد دل کنم...

اینجا بهترین جای درد دله...جایی که یه روزی با عشق ساختمش...

ساختمش که همه غمام رو بریزم توش...

کجا بهتر از اینجا...جایی که باهاش خیلی خاطره دارم...

حالا که تنها شدم تو میشی بهترین دوستم...

با آهنگی که داری آرومم میکنی...

همه غمایی که من دارم تو هم داری...

پس بهتره که باهم باشیم این چند روزه رو...

فقط مواظب باش کسی رو ناراحت نکنیا...

چون تو منی...

ومن بازم برای یک نفر مینویسم و تا وقتی من زنده ام

 تو نیز زنده ای و باید با هم آواز دل سر بدیم...

ممنونم ازت مشکی من...

بذار برن  بذار همه برن   بذار تنهای تنها بشی 

 تنهایی رو دوست دارم 

  تنهام بذارید میخوام راحت بمیرم

با این دستانی که بر گلوی من دست گذاشته اند و

هر ثانیه بیشتر بر آن فشار می آورند؟!

چه باید بکنم...

با این دلی که سر تا به پا هوای گریه دارد!

چه باید بکنم...

نوشته های دیگران ()